« L’économie est blessée, qu’elle crève »!
( « Η οικονομία λαβώθηκε, μακάρι να ψοφήσει»!
Σύνθημα από τον Μάη του ’68 )
Με τι ύφος άραγε, «πανηγυρικό» ή μήπως «πένθιμο» και -το κυριότερο- με ποιο «επιμύθιο» θα πρέπει κανείς να αναφερθεί στην επέτειο των 40 χρόνων από τον Μάη του ’68;
Να υποθέσουμε πως συνεχίζει να εμπνέει ο Γαλλικός Μάης ή μήπως στην επέτειο των 40 χρόνων θα έπρεπε να πούμε… «άντε και καλά σαράντα» (όπως θα ευχόταν ο σημερινός πρόεδρος της Γαλλίας Nicholas Sarkozy );
Πιο απλά, πέτυχε μακροπρόθεσμα ή μήπως δεν δικαιώθηκε εν τέλει ο Γαλλικός Μάης;
Είτε όμως πέτυχε είτε όχι, ανήκε στους φοιτητές ή και στους εργάτες;
Αποδείχθηκαν τελικά μικροαστοί όπως και οι γονείς τους οι εξεγερμένοι φοιτητές όπως πολλοί τους κατηγορούν;
Και ένα γενικότερο ερώτημα: Υπήρξε τελικά συνάφεια μεταξύ του Γαλλικού Μάη, της κατάληψης του Πανεπιστημίου Columbia στις ΗΠΑ, της διαδήλωσης των φοιτητών στο Tlaleloco της Πόλης του Μεξικού παραμονές των Ολυμπιακών Αγώνων που κατέληξε σε «λουτρό αίματος», της «Άνοιξης της Πράγας» και του πλήθους ακόμη των κινητοποιήσεων από Λατινική Αμερική μέχρι Πολωνία ή επρόκειτο για ένα πλήθος ανεξάρτητων και χωρίς σχέση μεταξύ τους εξεγέρσεων;
Αλλά και ένα επιμέρους ερώτημα: Ποιος ήταν ο ρόλος του Parti communiste français – PCF (ΚΚΓ); Είχε μια ευκαιρία να «ανατρέψει» τον πρόεδρο De Gaulle και την «κλώτσησε»; Ή μήπως δεν ήθελε να τον ανατρέψει και υπάκουσε όπως το κατηγορούν στο ΚΚΣΕ που έβλεπε τον Γάλλο πρόεδρο ως «χρήσιμο» διασπαστικό στοιχείο στον Δυτικό κόσμο με τις θέσεις του για το ΝΑΤΟ και την αγγλοσαξονική ηγεμονία αλλά και ως «γέφυρα» με τη Δύση;
Οι απαντήσεις δεν είναι όλες εύκολες ούτε τα πράγματα είναι πάντα όπως φαίνονται. Ας πάρουμε όμως (συνοπτικά) τα γεγονότα από την αρχή:
Σαν σήμερα, Πέμπτη 2 Μαΐου του 1968, το Πανεπιστήμιο της Nanterre του Παρισιού προχωρούσε σε «λοκ άουτ» ύστερα από μια μακρά περίοδο έντονων αντιπαραθέσεων που είχαν η πρυτανεία με τους φοιτητές για μία σειρά ζητημάτων. Πολλοί προσδιορίζουν σε αυτήν ακριβώς την ημερομηνία την έναρξη του Γαλλικού Μάη. Άλλοι πάλι την υποθέτουν την επομένη, στις 3 Μαΐου, με τη συγκέντρωση συμπαράστασης των φοιτητών στη Sorbonne.
Όπως και να έχει, η «αφορμή» για τις πρυτανικές αρχές στη Nanterre και για το πειθαρχικό του πανεπιστημίου, ήταν η de facto κατάργηση των κοιτώνων της πανεπιστημιούπολης σε αρρένων – θηλέων, η εκδίωξη των φοιτητών από τους γυναικείους κοιτώνες και η κατάληψη της πρυτανείας στις 22 Μαρτίου από ομάδα φοιτητών υπό τον Daniel Cohn-Bendit. Έτσι, ετέθη θέμα αποβολής των καταληψιών φοιτητών με το κλείσιμο της σχολής. Στην ουσία, όλα ξεκίνησαν από ένα πανεπιστήμιο.
Την αμέσως επόμενη ημέρα, Παρασκευή 3 Μαΐου, οι φοιτητές στη Sorbonne αποφάσισαν να διαμαρτυρηθούν για το κλείσιμο της Nanterre και την επαπειλούμενη αποβολή τουλάχιστον 8 (ή ακόμη και των συνολικά 150) από τους φοιτητές που είχαν καταλάβει την πρυτανεία, όμως οι συγκεντρωθέντες δεν ήταν ούτε καν 500. Και τότε, η αστυνομία θα έκανε το μεγάλο σφάλμα: θα ξυλοκοπούσε τους φοιτητές και θα προέβαινε σε αναίτιες συλλήψεις. Σχεδόν από το «τίποτε», ξεπήδησε μια μεγάλη εξέγερση. Οι συγκεντρωμένοι φοιτητές πολλαπλασιάζονταν και θα ξεκινούσαν πορεία. Άρχισαν έτσι καθημερινές διαδηλώσεις.
Τη Δευτέρα 6 Μαΐου η «γαλλική ΕΦΕΕ» (UNEF) και οι καθηγητές, συνολικά πάνω από 25.000 πολίτες, διαδήλωσαν με πορεία προς την Sorbonne, κατά της επέμβασης της αστυνομίας. Τότε, η τελευταία εμφανίστηκε πάλι απειλητική και αμέσως στήθηκαν πρόχειρα οδοφράγματα, για να αρχίσει η ρίψη δακρυγόνων και να ακολουθήσουν και νέες, εκατοντάδες συλλήψεις, με αποτέλεσμα και οι μαθητές να δηλώσουν την υποστήριξή τους στους φοιτητές.
Η Τρίτη 7 Μαΐου αποδείχθηκε μια καθοριστική ημέρα, καθώς η κυβέρνηση ανήγγειλε ότι ξανανοίγουν τα δύο πανεπιστήμια, για να αγανακτήσουν όμως οι φοιτητές διαπιστώνοντας πως εκεί, τους περίμενε η… αστυνομία!
Στις 10 Μαΐου, η αστυνομία όχι μόνο θα επαναλάμβανε το ίδιο σφάλμα, αλλά με τη βιαιότητά της να εκδιώξει τους φοιτητές που είχαν καταλάβει το Quartier Latin όπως είχαν ζητήσει ο πρόεδρος De Gaul και ο πρωθυπουργός Georges Pombidou κατάφερε να πεισμώσει τους φοιτητές οι οποίοι ύψωσαν οδοφράγματα και απαντούσαν με πετροπόλεμο στη ρίψη δακρυγόνων. Μέχρι το πρωί και ενώ όλη τη νύχτα το Παρίσι «φλεγόταν» κυριολεκτικά (πολλά αυτοκίνητα θα τυλίγονταν στις φλόγες από προβοκάτορες με μολότωφ που στόχο είχαν να μεταστρέψουν την κοινή γνώμη εναντίον των φοιτητών) και μεταφορικά (από εκατομμύρια Γάλλους που ξαγρυπνούσαν με τα αυτιά τους κολλημένα στα ραδιόφωνα) η περιοχή θα είχε εκκενωθεί.
Και εκεί που οι αρχές ανέμεναν εξομάλυνση της κατάστασης, υπεισήλθε ο παράγων «εργάτες». Οργισμένοι από τις ραδιοφωνικές ανταποκρίσεις για την επίθεση της αστυνομίας εναντίον άοπλων φοιτητών και από τα πλάνα που έδειξε «κατόπιν εορτής» η τηλεόραση, άσκησαν πίεση στα συνδικάτα να κηρύξουν απεργία στις 13 Μαΐου κάτι που η συνομοσπονδία και το ΚΚΓ απεδέχθησαν «με κρύα καρδιά». Οι Παριζιάνοι άρχισαν να κατεβαίνουν στους δρόμους και από την επόμενη και την μεθεπόμενη ημέρα, ξεκίνησαν μαζικές καταλήψεις και συνελεύσεις στους χώρους εργασίας, εξέλιξη στην οποία πρωταγωνίστησαν -αν και μειονότητα- οι Τροτσκιστές. Η αρχή έγινε στην κρατική αεροπορική βιομηχανία της Γαλλίας (Sud Aviation) στις 14 του μηνός στην πόλη Nantes και στο εργοστάσιο της Renault στην Rouen. 24 ώρες αργότερα, ο Cohn Bendit επρόκειτο να απελαθεί ως «Γερμανός» ενώ κατελήφθη και το θέατρο Odéon. Στις 24 Μαΐου θα καίγονταν πάλι όλη τη νύχτα αυτοκίνητα, ενώ το επόμενο 48ωρο θα ήταν ιδιαίτερα καθοριστικό: τα συνδικάτα συμφώνησαν με την κυβέρνηση (την οποία εκπροσωπούσε ανάμεσα στους άλλους και ο νεαρός τότε υπουργός Jacques Chirac) για αύξηση του κατώτατου μισθού κατά 25% και του μέσου μισθού κατά 10%, όμως η βάση διαφώνησε και η συνθήκη Grenelle (από το όνομα της περιοχής όπου στεγαζόταν ένα από τα κτίρια του υπουργείου Εσωτερικών όπου πραγματοποιήθηκε και η συνάντηση) δεν υπεγράφη.
Την Πέμπτη 30 Μαΐου οι καταλήψεις και οι απεργίες επρόκειτο να τερματισθούν. Ο Charles De Gaulle έβαλε μπροστά το «colpo grosso». Ενώ εκείνη την ημέρα μισό εκατομμύριο διαδηλωτές έσπευδαν να προεξοφλήσουν το τέλος της πολιτικής του καριέρας με το σύνθημα «Adieu, de Gaulle», αυτός προετοίμαζε για την επόμενη ημέρα την αναγγελία διάλυσης της εθνοσυνέλευσης και την προκήρυξη εκλογών για τις 23 Ιουνίου, επισείοντας ως φόβητρο της κήρυξη κατάστασης έκτακτης ανάγκης εάν οι εργαζόμενοι δεν επέστρεφαν στις εργασίες τους.
Μία εβδομάδα πριν τις εκλογές, η Sorbonne κατελήφθη από την αστυνομία και ενώ ήδη από τις 14 Ιουνίου είχε εκκενωθεί και το Odéon. Στις εκλογές, νικητής θα αναδεικνυόταν ο 78χρονος De Gaulle!
Αν αναζητήσουμε άμεσα αποτελέσματα από τον Γαλλικό Μάη, δεν θα βρούμε. Αυτά ήταν από πενιχρά μέχρι μηδαμινά. Μακροπρόθεσμα όμως, τα οφέλη υπήρξαν πολλαπλά. Ζητήματα όπως των ατομικών δικαιωμάτων, της σεξουαλικής απελευθέρωσης, της επαναξιολόγησης των παραδοσιακών αξιών (τύπου «πατρίς – θρησκεία – οικογένεια») ακόμη δε και αισθητικής, τέθηκαν τότε επί τάπητος. Οι εργαζόμενοι στη Γαλλία σαν «από κεκτημένη ταχύτητα» απέσπασαν αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, μείωση του ορίου ηλικίας για τα βαρέα και ανθυγιεινά και πολλά άλλα οφέλη. Τελικά όμως, αυτά τα «κεκτημένα» διατηρήθηκαν από τους επιγόνους των σημερινών 65άρηδων και 70άρηδων πρωταγωνιστών του Μάη του ’68; Δικαιώνονται, 40 χρόνια μετά, από τη «γενιά των 700 ευρώ»; Από τους Ευρωπαίους που αδιαφορούν για το δράμα που συντελείται σήμερα στο ένα τρίτο του κόσμου όπου άνθρωποι λιμοκτονούν από την ακρίβεια στα βασικά είδη διατροφής; Από τα συνδικάτα που παραδίδονται αμαχητί στις λεγόμενες «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις» που αρχίζουν από τη σύνταξη στα 70 και φτάνουν μέχρι την… ενοικίαση εργαζομένων;
Πρέπει να περιμένουμε την αντίδραση της «γενιάς των 700 ευρώ» ή αυτή θα περιμένει να γίνει η «γενιά των 800 ευρώ»;
Μήπως επίγονοι θα είναι η υφήλιος των φτωχών (των «υπό ανάπτυξη» ή των «λιγότερο ανεπτυγμένων» χωρών όπως λένε στη «politically corect» ορολογία τους την οποία και επέβαλαν διεθνώς οι τεχνοκράτες του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου) που βρίσκεται σε κατάσταση εξέγερσης (κάτι που συμβαίνει σε 30 – 40 χώρες) -ή τουλάχιστον διαδηλώσεων- για την ακρίβεια στα βασικά είδη διατροφής; Μήπως θα είναι οι πενόμενοι μέσα στα αστικά ακόμη και στα μητροπολιτικά κέντρα της Δύσης; Στο Los Angeles όπου έχει στηθεί παραγκούπολη από δανειολήπτες που έχασαν τα σπίτια τους αφού δεν μπορούσαν να αποπληρώσουν τα δάνεια που είχαν συνάψει; Ή από «καλομαθημένους» αμερικανούς καταναλωτές τώρα που μπαίνει «δελτίο» σε τρόφιμα, λίγες μόλις δεκαετίες από τότε που κατηγορούσαν περιφρονητικά τον πρώην υπαρκτό σοσιαλισμό για «δελτία στα τρόφιμα»;
Και ακόμη, στην εποχή του άκρατου κυνισμού στην πολιτική (και όχι μόνο…) το σύνθημα του Γαλλικού Μάη «Soyez réalistes, demandez l’impossible» («Να είστε ρεαλιστές, να ζητάτε το αδύνατο») πόσο ηχεί σαν ανέκδοτο και πόσο σαν επιτακτικό αίτημα;
Και ως τελευταίο ερώτημα: τότε, ο μέσος πολίτης παρακολουθούσε με «κομμένη την ανάσα» την εξέγερση της Γαλλίας. Πόση σχέση έχει άραγε με τον σημερινό πολίτη που χαζεύει στα διεθνή ΜΜΕ τις φωτογραφίες της πρώτης κυρίας της Γαλλίας Carla Bruni Sarkozy;
Υ.Γ.: Εν συντομία, για το τι απέγιναν κάποια δεδομένη στιγμή οι «πρωταγωνιστές (ίσως και να μου διαφεύγει κάτι) αυτοί είχαν την εξής εξέλιξη:
Ο τροτσκιστής Henri Weber, έγινε σοσιαλδημοκράτης και γερουσιαστής με τους σοσιαλιστές!
Ο Brice Lalonde, υπουργός Περιβάλλοντoς του Michel Rocard!
Ο Daniel Cohn-Bendit, υπέρμαχος της εισβολής των ΗΠΑ στο Ιράκ και πολέμιος του Ιράν!
O Jaques Sauvageot, καθηγητής.
Ο Alain Kriνine παρέμεινε τροτσκιστής.
Ο Alain Geismar, από μαοϊκός, κατήντησε σύμβουλος του υπουργού παιδείας Jean Claude Allègre και να αντιμάχεται απεργούς καθηγητές!
Κατηγορίες:ΑΝΤΙΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ, ΑΡΙΣΤΕΡΑ, ΓΑΛΛΙΑ, ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΕΡΓΑΣΙΑ, ΚΟΙΝΩΝΙΑ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΣΑΡΚΟΖΥ, ΦΤΩΧΕΙΑ
Than Pan 
Ένα επεισόδιο της ιστορίας που ηγήθηκαν επαναστατημένα μικροαστικά στοιχεία και εκτόνωσε την κοινωνική πίεση της στιγμής.
Σε εποχές γενικής υποχώρησης των κινημάτων τέτοια επεισόδια λάμπουν ως διάττοντες αστέρες παίρνουν μυθολογικές διαστάσεις δίνουν κάποια ώθηση για να χαθούν στις σελίδες της ιστορίας.
Το πιο τραγικό δεν είναι τι έδωσε κι αν έδωσε κάτι ο Γαλλικός Μάης 40 χρόνια πριν το τραγικό είναι που σήμερα τα ταξικά κινήματα έχουν σαλπίσει γενική υποχώρηση στην επέλαση του πιο άθλιου νεοφιλελευθερισμού. Παραδείγματα άπειρα, το πιο πρόσφατο ο χθεσινός γιορτασμός της πρωτομαγιάς στην Αθήνα.
Όσο για τη γενιά των 700 ευρώ νομίζω την έχουμε υποτιμήσει καθώς μάλλον στους προνομιούχους ανήκει αν τη συγκρίνουμε με τη γενιά των ανέργων, των υποαπασχολούμενων, των συνταξιούχων κλπ
Και από «προνομιούχους» τι μπορείς να περιμένεις
@ monahikoslikos,
μέχρι και τη συγκέντρωση στην Σορβόννη (3 Μαϊου) η γαλλική νεολαία κατηγορείτο ως η πλέον απαθής και αδιάφορη σε όλη τη δημοκρατική Δύση («δημοκρατική» σε αντίθεση με τα καθεστώτα λ.χ. στην Αθήνα, στο Μπουένος Άϊρες, στη Λισαβώνα ή στη Μαδρίτη) για όσα συνέβαιναν διεθνώς. Για το Βιετνάμ για παράδειγμα, δεν ακούστηκε σχεδόν τίποτε στο Παρίσι, σε αντίθεση με τις περισσότερες μεγαλουπόλεις, από την Καλιφόρνια μέχρι την τότε Δυτική Γερμανία. Αυτό έδωσε σε πολλούς λαβές να πουν ότι τελικά η παριζιάνικη νεολαία αντέδρασε «επαναστατικά» για ένα «μοκροαστικό» αίτημα, δηλαδή μόνο και μόνο για να μην αποβληθούν κάποιοι φοιτητές, οι οποίοι μάλιστα είχαν ζητήσει και συγγνώμη (όπως π.χ. ο Κον Μπεντίτ ο οποίος είχε «απολογηθεί» με επιστολή του στον Γάλλο υπουργό που είχε αποκαλέι «φασίστα» σε μία εκδήλωση του πανεπιστημίου λίγο καιρό πριν τα γεγονότα). Ενδεικτικός ήταν μάλιστα και ο τίτλος του Monde στις 15.03.1968: «Οταν η Γαλλία πλήττει» του Πιερ Βιανσόν Ποντέ επειδή οι Γάλλοι δεν μετείχαν στις μεγάλες αναταράξεις που συγκλόνιζαν τον κόσμο (ενδιαφέρον άρθρο είχε γράψει σχετικά στις 3 Μαϊου 1998 το «Βήμα»).
Στον αντίποδα, ορισμένοι μιλούν για τα υπόγεια ρεύματα που διατρέχουν τη γαλλική κοινωνία και τα οποία ωσότου εκδηλωθούν είναι αδύνατο να τα παρακολουθήσεις, καθώς όλα φαίνονται (σχετικά) «ήρεμα». Η ιστορία των εξεγέρσεων στη Γαλλία δείχνει πως εκδηλώθηκαν σαν «κεραυνός εν αιθρία» (άσχετα αν εκ των υστέρων ανατρέχουμε σε γεγονότα που προηγήθηκαν που ναι μεν σήμερα τα συνδέουμε με υα όσα ακολούθησαν, τότε όμως δεν προοιωνίζονταν τίποτε για τα όσα θα επακολουθούσαν, π.χ. η Κομμούνα του Παρισιού η οποία ξεκίνησε από μια φαινομενικά άσχετη υπόθεση και μάλιστα «πατριωτικής πράξης» απέναντι στους Πρώσους ή και η Γαλλική Επανάσταση, για να μην ξεχάσουμε και τους «αλήτες» που έλεγε ως υπουργός ο Σαρκοζύ και που κανείς δεν μιλούσε γι αυτούς).
Για τη γενικευμένη υποχώρηση των ταξικών κινημάτων, συμφωνώ και επαυξάνω, πρόκειται για κατάντημα που δεν έχει όμοιό του εδώ και δεκαετίες σε σημείο που οι «δεκάρικοι» που βγάζουν κάποιοι ξεπουλημένοι εργατοπατέρες να ακούγονται μέχρι από προκλητικοί έως και γελοίοι!
Για τη «γενιά των 700 ευρώ»: μάλλον δηλαδή θα περιμένουμε την εξέγερση των λιμοκτονούντων που διαβιούν στο τρίτο κόσμο των μητροπόλεων και των μεγαλουπόλεων της Δύσης, μιας και το Πορτ Ω Πρενς ή η Τζακάρτα πέφτουν πολύ μακριά και τον αντίλαλό τους δεν μπορούν να τον ακούσουν οι «βαρήκοοι» καταναλωτές – «καρτούχοι» της Δύσης
«Ο Daniel Cohn-Bendit, υπέρμαχος της εισβολής των ΗΠΑ στο Ιράκ και πολέμιος του Ιράν!»
και
«Ο Alain Geismar, από μαοϊκός, κατήντησε σύμβουλος του υπουργού παιδείας Jean Claude Allègre και να αντιμάχεται απεργούς καθηγητές!»
Δηλαδή αυτοί οι δύο δεν σου θυμίζουν, αγαπητέ Zalmoxis, ορισμένους από τους δικούς μας «πάλαι ποτέ» ήρωες του Πολυτεχνείου. Έγινα υπουργοί, ξέχασαν τα πάντα, χώθηκαν στη ρεμούλα και την αρπαχτή, πλούτισαν και κατόπιν μας έκαναν μαθήματα για τον «τρίτο δρόμο προς τον Σοσιαλισμό».
Προφανώς για όλους είτε ισχύει το «Που ‘σαι νιότη που ‘δειχνες πως θα γινόσουν άλλος» ή το ακόμη πιο σύγχρονο και πιθανό «η εξουσία, κάθε είδους διαφθείρει».
Όσο για τον Μάη του ’68, μάλλον, έχει απόλυτο δίκιο ο «Μοναχικός Λύκος». Η μυθοποίησή του, πολύ πιθανό να βολεύει και την ανά πάσα στιγμή εξουσία.
Ας μην γελιόμαστε, τελικά επαναστάτες παραμένουν δια βίου μόνο όσοι…»έφυγαν νωρίς» (Βλέπε Che).
Εγώ προτιμώ το υπό του Μάρει Μπούκτσιν ρηθέν:
«Να ζητάμε το αδύνατο
για να μη βρεθούμε μπροστά στο αδιανόητο».
Ήδη είμαστε πολύ κοντά σ’ αυτό.
@ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΣ:
Χαίρομαι που επικαλείσαι τον Μπούκτσιν, καθώς αν υπάρχει στην Ευρώπη μια κοινωνία για την οποία να τίθεται σήμερα επιτακτικά η ανάγκη να διαβάσει το «Reclaim the streets» του μεγαλύτερπυ σύγχρονου αμερικανού αντιεξουσιαστή (πρωτίστως τον βλέπω ως τέτοιον, παρά ως οικολόγο όπως «ανώδυνα» τον χαρακτηρίζει προσπερνώντας τον το αστικό κατεστημένο) αυτή είναι αναμφίβολα η ελληνική. Το δημόσιο (ως χώρος, ως αγαθό, ως κτήμα, ως αξία) περιφρονείται και αποθεώνεται η ατομική / οικογενειακή κυψέλη (κοινωνικά και παραγωγικά). Στην Ελλάδα σήμερα είμαστε μακριά από την αναζήτηση του αδύνατου και ευτυχώς ( ελπίζω… ) μακριά και από το αδιανόητο.
Ένα παρόμοιο αρχαιοελληνικό ρητό που μου έρχεται στον νού, ήταν το «δούλοι γαρ όντες των αεί ατόπων, υπερόπται δε των ειωθότων»!
@ provokatoras
«…Ας μην γελιόμαστε, τελικά επαναστάτες παραμένουν δια βίου μόνο όσοι…”έφυγαν νωρίς…»
Τσε και Κάστρο στην Κούβα.
Τρότσκι και Στάλιν στην ΕΣΣΔ.
Ιακωβίνοι και 18η Μπρυμαίρ στη Γαλλία.
Καρίμ Κασέμ και Αμπντούλ Σαλάμ Αρίφ στο Ιράκ.
Τουντέχ/Φενταγίν Χαλκ και Χομεϊνί στο Ιράν.
Οι πρώτοι έφυγαν νωρίς, οι δέυτεροι μετά, ίσα για να προλάβουν να αλλοιώσουν το νόημα της επανάστασης.
Πολύ ενδιαφέρον και κατατοπιστικό το άρθρο σου Ζάλμοξη. Έμαθα πολλά που δεν ήξερα. Έχω βέβαια λίγο την απορία γιατί ξεχωρίζουμε τον Μάη του 68, αφού στην Ελλάδα απ’ ότι φαίνεται κάθε μήνας είναι σαν τον Μάη του 68.
Πάντως πέρα από τα ώραία συνθήματα καί τις κινητοποιήσεις, αποδυκνύεται οτι το εύκολο είναι να αντιδράς σε κάτι παρά να προτείνεις κατι ρεαλιστικά εναλλακτικό. Ειναι πιό ευκολο να καταδικάζεις κάτι παρα να αντιπροτείνεις κάτι.
Ειναι πιό ευκολο να λές σε κάποιον οτι κάνει κάτι λάθος παρά να του πείς πώς να το κάνει σωστά.
Όσες ‘κρίσεις’ και ‘επαναστάσεις’ και ‘Μαηδες’ και άν συμβούν, τελικά τουλάχιστον στα οικονομικά θέματα ο καπιταλισμός θα τα κατασπαράξει και θα τα μεταπουλήσει σαν t-shirts και ταινίες.
Στο κοινωνικό μέτωπό βέβαια, μπορούν οι επαναστάσεις και τέτοιου είδους εκδηλώσεις να οδηγήσουν σε αλλαγή της νοοτροπίας των ανθρώπων και να ανοίξουν λίγο περισσότερο τα μυαλά τους.
Άρα θα μπορούσαμε να πούμε οτι η 40η επέτειος απο αυτά τα γεγονότα είναι βασικά επικείδιος (δεν κατάφερε την ανατροπή για την οποία μιλούσαν-μαλλον γιατι δεν είχαν να προτείνουν κάτι ουσιαστικό) αλλά με ολίγον απο πανυγηρικό (σε πολλά κοινωνικά θέματα υπήρξε πρόοδος και απαλλαγή απο τον συντηριτισμό).
Ζάλμοξη μην μαυρίζεις την ψυχή σου και το ιστολόγιό σου με την ‘βαθύτατη κρίση’ του καπιταλισμού που περιγράφεις. Τέτοιες κρίσεις υπάρχουν και έρχονται και παρέρχονται, και ξεπερνιούνται, όπως έχουν ξεπεραστεί και πριν.
cheer up ! 🙂
Φιλελεύθερε,
σκέφτομαι πως αν έχεις δίκιο, τότε σε περίπτωση που η Γαλλία της δεκαετίας του ’60 είχε λ.χ. τη ροκ σκηνή των ΗΠΑ ή της Αγγλίας, η «μεγαλοαστική νεολαία» ( έτσι την έχουν αποκαλέσει καθώς διάβαζα πριν λίγο και το λεύκωμα που εξέδωσαν τα ΝΕΑ αυτό το Σάββατο – σελ. 38 ) θα είχε «εκτονωθεί» διαφορετικά. Αλλά πάλι, είναι φυσικό ο Γαλλικός Μάης να μην είχε προτάσεις, μιας και η νεολαία από τη φύση της είναι για διαπίστωση και για άρνηση των «κακώς κειμένων» και όχι για θέση / πρόταση. Έτσι είναι η ανθρώπινη φύση. Για να υπήρχε ανατροπή, θα έπρεπε πράγματι όπως λες να υπήρχε και πρόταση. Αυτό όμως στην προκειμένη περίπτωση ίσως ήταν «δουλιά» του Ζωρζ Μαρσαί (τότε γ.γ.του ΚΚΓ) της CGT (γενικής συνομοσπονδίας εργασίας) των σοσιαλιστών του Μιττεράν ακόμη, όμως όχι των αριστεριστών της UJC-(ml) ή πόσο μάλλον των αναρχικών.
Ο καπιταλισμός έβγαλε t-shirts για τον Μάη του ’68, να δούμε αν διαθέτει χιούμορ να βγάλει και για τις «φούσκες» που σκάνε -και θα σκάνε- κάθε τόσο (τύπου «I Love Subprimes», For Oil call… $ 199, κ.λπ.).
Δεν λέω εγώ για κρίση του καπιταλισμού. Ο καπιταλισμός ο ίδιος στήνει εδώ και καιρό μια… «αυτοεκπληρούμενη προφητεία»! Χωρίς πλάκα τώρα, με την πάροδο του χρόνου, για να ξεπερνά τις κρίσεις, απαιτείται και μεγαλύτερη προσπάθεια με αυξημένους βαθμούς δυσκολίας και ρίσκου. Δεν βλέπει όπως εκτιμώ άλλη διέξοδο από το να ανοίξει καινούργια μέτωπα για να κλείσει «παλιές τρύπες» κι όπου βγάλει… Αυτό γίνεται χρόνια τώρα, μόνο που η «τρύπα» συνεχώς μεγαλώνει…
Zalmoxis : (τύπου “I Love Subprimes”, For Oil call… $ 199, κ.λπ.).
Ωραίος!, και να μην ξεχνάμε τις φούσκες με τις τηλεπικοινωνίες κτλ, για όλα αυτά μπορούν να γίνουν t-shirts, μόνο που δεν θα τα κάνει ο καπιταλισμός. Θα αφήσει να διακινιθούν και να εμπορευθούν απο οποιουσδήποτε τα κάνουν σε αυτούς που θέλουν να τα αγοράσουν.
Ισώς θα μπορούσε σε αυτό εδώ το θέμα να γίνει μια συζήτηση για την ίδια την φύση του καπιταλισμού, αλλά αυτό θα γίνεται μέχρι να πεθάνουμε και ακόμα παραπάνω.
Υπάρχει αυτό που λέμε η δημιουργική καταστροφή, υπάρχει επισης αυτό που λές ή έννοια του ρίσκου Ζαλμοξή, η έννοια της επανάπαυσης στις περιόδους των παχιών αγελάδων, και το γεγονός οτι πολύς κόσμος δεν μαζεύει για μια ‘βροχερή μέρα’.
Ο Καπιταλισμός αφήνει τον κόσμο να πορεύεται με την ταχύτητα που ο καθένας μας θέλει. Καποιοί κανουν τα ρίσκα, τα μεγάλα και ανταμοίβονται, αλλοι τα κάνουν και τρώνε τα μουτρα τους.
Πάντως για να μην επεκταθώ πάρα πολύ, Ζαλμοξή, ή κάθε ομάδα που αντιδρά σε κάτι, θα πρέπει να προτείνει εναλλακτικές λύσεις. Μόνο τότε (τουλάχιστον στα δικά μου μάτια) θα είναι έγκυροι.
Τι σημαίνει δεν είναι δουλειά του ενός η διατύπωση των προτάσεων αλλά είναι δουλειά των άλλων. Δηλαδή υπήρχε περίπτωση οι σοσιαλιστές να διατυπώσουν προτάσεις που θα κάλυπταν τους αναρχικούς;
Εγώ το λέω πάντα, ή γκρινιάζεις και αντιπροτείνεις ή αν δεν μπορείς να αντιπροτείνεις δεν γκρινιάζεις.
Διότι και εγώ μπορώ να κάνω τα χίλια μύρια παράπονα για τα πάντα. Και ίσως να προτείνω και καποιά ουτοπικά οράματα, για το λιοντάρι που θα βόσκει δίπλα στον αμνό.
Πώς θα γίνει αυτό; Τι θα πρέπει να γίνει σε ένα μήνα, σε ένα χρόνο, σε πέντε, σε δέκα;
Μπορώ να καταλάβω οτι όλα έγιναν γρήγορα, και ίσως δεν πρόλαβαν, αλλά θα πρέπει να είναι δίδαγμα για τους επόμενους επίδοξους επαναστάτες:
Μην κανεις επανάσταση αν δεν ξέρεις τι θα κάνεις αν νικήσεις. 🙂
Φιλελεύθερε,
οι περισσότερες επαναστάσεις -οποιουδήποτε τύπου- ξεκίνησαν χωρίς συγκεκριμένη πρόταση και μόνο με ένα γενικό και αόριστο όραμα. Παραδείγματα πάμπολλα: Η ελληνική επανάσταση γι αλλού ξεκίνησε και θα μπορούσε στην πορεία να έχει πάρει πολλές και διαφορετικές κατευθύνσεις, λ.χ. από ένα βαλκανικό ξεσηκωμό όπως θα φαντάζονταν Ρήγας και Υψηλάντης που να οδηγούσε σε μιας μορφής συνομοσπονδία της Βυζαντινής Ρωμυλίας μέχρι αναβίωση των πόλεων – κρατών, καθώς κάθε πόλη στην Επανάσταση είχε και από μια επιτροπή διακυβέρνσηης αναλόγως αν οι ισχυροί τοπικοί παράγοντες ήταν έμποροι, τσιφλικάδες, Φαναριώτες, κλήρος, οι Κλέφτες,κ.ο.κ. Όπως επίσης, αν πήγαινε «διαβασμένος» ο Σουλτάνος στην Ανδριανούπολη όπου τον «παρέσυρε» το 1829 ο Τσάρος Νικόλαος, να παζάρευε σαν καλός ανατολίτης κάτι διαφορετκό από την επιβολή των όρων της Συνθήκης του Λονδίνου. Και βεβαίως, οι Έλληνες τον Μάρτιο 1821 δεν ξεσηκώθηκαν για να έχουν βασιλιά είτε τον Όθωνα είτε τον οποιοδήποτε.
Πλήθος διαφορετικών καταλήξεων θα μπορούσε να είχε πάρει η Γαλλική Επανάσταση, ενώ και στην Αμερικανική, όταν οι εξοργισμένοι Βοστωνέζοι
πετούσαν το φορτίο με το εισαγόμενο τσάι στη θάλασσα, λιγότερους φόρους ζητούσαν και όχι ανεξαρτησία από την Αγγλία, κάτι που όπως γνωρίζουμε και από την αλληλογραφία του, στην αρχή ούτε καν ο Τζωρτζ Ουάσιγκτων δεν είχε κατά νου…
Το ίδιο έγινε και με την κινεζική επανάσταση, την κουβανική, κ.λπ.
Συνήθως παρεμβαίνουν οι «σκακιστές της ιστορίας» (Βοναπάρτης αντί Μαρά, Στάλιν αντί Τρότσκι, κ.λπ.) ανεξαρτήτως του αν υπάρχει πρόταση ή όχι. Είναι «αξίωμα» στην επανάστυαση πως το «τέκνο της οργής» όσο «ώριμο» κι αν είναι, θα «καπελωθεί»…
Και κάτι άλλο: Όσο και αν μια επανάσταση εμφανίζεται αδιάλλακτη, η δικαίωση είναι συνάρτηση του αιτήματος (δίνεις – παίρνεις). Σαν να γίνεται ένα «παζάρι με την ιστορία». Όσο πιο ψηλά ο πήχυς, τόσο πιο μεγάλο το ρίσκο αλλά και τόσο πιο πολλά τα οφέλη, ενώ το στοιχείο της «μπλόφας» είναι εκ των ων ουκ άνευ. Πρακτικά αυτό σημαίνει πως καθένας που συμμετέχει σε μια επανάσταση, θα πρέπει να γνωρίζει πως καραδοκεί ο επιτήδειος να δώσει ρότα (τύπου Μαυροκρδάτος) ο διστακτικός που απειλέι να τα τινάξει όλα στον αέρα (τύπου Ζηνόβιεφ το 1917) ο «μέτοχος» που δεν αφήνει καν τη σφραγίδα του έστω και αν βρέθηκε στην πρώτη γραμμή, κ.λπ.
Για να καταλήξω κάπου, η επανάσταση ως τώρα υποδεικνύει όραμα. Το ποιος θα το υλοποιήσει και με ποια μορφή, αυτό ακριβώς αναδεικνύει και τον ρόλο της προσωπικότητας. Μόνο που συν τω χρόνω, ο ρόλος αυτός υποβαθμίζεται, καθώς τελειώσαν οι «ηρωικές» εποχές. Αυτό είναι θετικό, διότι θα αναδειχθεί η αναγκαιότητα συλλογικότερων συνειδητών δράσεων / παρεμβάσεων που θα απαλλάξει την επανάσταση από την αυθαιρεσία του ενός «σκακιστή».
Για τη “γενιά των 700 ευρώ”: μάλλον δηλαδή θα περιμένουμε την εξέγερση των λιμοκτονούντων που διαβιούν στο τρίτο κόσμο των μητροπόλεων και των μεγαλουπόλεων της Δύσης, μιας και το Πορτ Ω Πρενς ή η Τζακάρτα πέφτουν πολύ μακριά και τον αντίλαλό τους δεν μπορούν να τον ακούσουν οι “βαρήκοοι” καταναλωτές – “καρτούχοι” της Δύσης
Notre espoir ne peut venir que des sans-espoir
Hall Sc. Po.
Η ΕΛΠΙΔΑ ΜΑΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΡΘΕΙ ΠΑΡΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΟΥΣ
@ ΑΘΗΝΑ,
κατά ‘κει πάει το πράγμα: από τους καταπιεσμένους θα έλθει η ελπίδα, διότι μόνο αυτοί έχουν καταλάβει τον μονόδρομο που υποδεικνύει το διαχρονικό σύνθημα του Γαλλικού Μάη: «On ne revendiquera rien! Οn ne demandera rien! On prendra! Οn occupera!» («Δε θα αξιώσουμε τίποτε! Δε θα ζητήσουμε τίποτε! Θα πάρουμε! θα καταλάβουμε!»).
Κι όταν αυτό συμβεί, οι μικροαστοί ακόμη θα ταϊζουν τις τράπεζες με δόσεις από αποβλακοδάνεια και δεν θά’χουν πάρει χαμπάρι!
Όμορφη η ανάλυση σου Ζάλμοξη μετά το δεύτερο σχόλιο μου. Θα μπορούσαμε να βρούμε κοινό τόπο ανάμεσα στην δική σου και στην δική μου θέση και να πούμε ότι οι πιο πετυχημένες επαναστάσεις ή έστω οι πιο αποτελεσματικές είναι αυτές που έχουν σκεφτεί το μετά.
Σε ότι αφορά το σχόλιο της Αθηνάς, πολλές φορές ακούω αυτούς που εναντιώνονται στο κατεστημένο, (ας μην τους δώσουμε ιδεολογία) να μιλάνε για τους απελπισμένους απανταχού της Γης, και ότι αυτοί θα κάνουν την επανάσταση και αμήν και πότε. Το λένε με χαρά και προσμονή.
Αυτό που σκέφτομαι βέβαια είναι αν έχουν συνειδητοποιείσει ότι οι ίδιοι, αυτοί, εσύ, εγώ και η Αθηνά, είμαστε μέσα στο 10% των πιο προνομιούχων του πλανήτη. Έχουμε σπίτι, φαΐ, τραπεζικό λογαριασμό, τηλεόραση, αυτοκίνητο και πρόσβαση στο διαδίκτυο.
Αν λοιπόν κάποτε κάνουν επανάσταση οι πραγματικά μη ‘έχοντες’, και πάνε να τα πάρουν από τους ‘έχοντες’, σε ποία μεριά ακριβώς νομίζεις ότι θα βρεθούμε όλοι εμείς; Τα πρώτα θύματα μιας τέτοιας επανάστασης θα είναι οι ‘αριστεροί’ και οι ‘οπαδοί της αντιπαγκοσμιοποίησης’ των πλούσιων χωρών.
Νομίζεις ότι το 90% που ζει κάτω από $10 και $20 την ημέρα, θα κάνει διάκριση ανάμεσα σε σένα, σε μένα στην Αθηνά, στον Τσίπρα, την Παπαρήγα και στον Κόκκαλη;
Η αλήθεια όμως Ζάλμοξη είναι ότι οι ‘απελπισμένοι’ της Γης δεν θέλουν να μας τα ‘πάρουν’. Θέλουν να μας πουλήσουν αυτό που φτιάχνουν και καλλιεργούν.Θέλουν το χρήμα μας να ανταμείβει τον κόπο τους, δεν θέλουν ελεημοσύνη.
Μόνο όταν κάτι σταματήσει αυτήν την συναλλαγή (βλέπε προστατευτισμό των πλουσίων χωρών, προστατευτισμός ο οποίος υπαγορεύεται και υποστηρίζεται από (ποίους άλλους;) τους ‘αριστερούς και τους πολέμιους της παγκοσμιοποίησης (αλλά και από επιχειρηματικά συμφέροντα-δεν θα διαφωνήσω εκεί)).
Εκτός αν εσύ, η Αθηνά και ο οποιοσδήποτε άλλος που ελπίζει στην επανάσταση των ‘απελπισμένων’ δεν έχουν πρόβλημα να γίνουν οι πρώτοι μάρτυρες, οι πρώτες απώλειες της επανάστασης αυτής.
Φιλελεύθερε,
αν ξεσηκωθούν οι μη έχοντες, θα ξεσηκωθούν εξαιτίας των κατεχόντων. Καμία -μα καμία απολύτως- επανάσταση δεν είχε άδικα αιτήματα. Ήταν όλα δίκαια. Ασχέτως του αν στη πορεία μπήκαν στη μέση επιτήδειοι, καιροσκόποι, άσχετοι, φανατικοί, λαϊκιστές, κ.λπ.
Όσο πιο πολλοί συμμετέχουν στο αίτημα για κάτι δίκαιο (που κατά κανόνα διέπει κάθε επανάσταση) τόσο μειώνονται -λόγω ελέγχου και συμμετοχής- οι πιθανότητες για αυθαιρεσίες.
Γράφεις:
«…Αν λοιπόν κάποτε κάνουν επανάσταση οι πραγματικά μη ‘έχοντες’, και πάνε να τα πάρουν από τους ‘έχοντες’, σε ποία μεριά ακριβώς νομίζεις ότι θα βρεθούμε όλοι εμείς; Τα πρώτα θύματα μιας τέτοιας επανάστασης θα είναι οι ‘αριστεροί’ και οι ‘οπαδοί της αντιπαγκοσμιοποίησης’ των πλούσιων χωρών…».
Οι «πλιατσικολόγοι» τους οποίος εννοείς ασφαλώς και θα ξεσαλώσουν, αυτό είναι βέβαιο, ειδικά στις μεγαλουπόλεις όπου έχει μεταφερθεί ο τρίτος κόσμος, όμως αυτοί δρουν σε κάθε ευκαιρία χωρίς να περιμένουν την… «επανάσταση». Κάτσε να γίνει ένα 48ωρο μπλακ άουτ στην Νέα Υόρκη ή ένας καταστρεπτικός σεισμός στο Φρίσκο και να δεις τί έχει να γίνει..
Πόθεν εξάγεις το συμπέρασμα ότι τα πρώτα θύματα θα έιναι οι «αριστεροί» και οι οπαδοί της «αντιπαγκοσμιοποίησης»;
Υ.Γ. Ξέρω πάντως πολλούς και οπαδούς και πολέμιους της παγκοσμιοποίησης που δεν θα είχαν κανένα πρόβλημα να αγοράσουν κάποιο βαμβακερό από το οποία θα ζήσουν οι παραγωγοί στην Αιθιοπία, παρά κάποιο ρούχο από το οποίο θα κερδίσουν κάποιοι παραγωγοί στην Ευρώπη οι οποίοι επιδοτούνται…
Προσωπικά πάντως, δεν είμαι υπέρ του προστατευτισμού, διότι εξυπηρετεί πάλι κάποιους επιτήδειους (και στο όνομα του «εθνικού συμφέροντος» αγαπημένη φράση των λούμπεν μεγαλοαστών και πολλών απατεώνων πολιτικών).
Oi sizitiseis gia to ti afise piso tou ekeinos o Mais den tha stamatisoun mallon pote kai perisotero den tha katalixoun kata pasa pithanotita pote se mia sygkekrimeni apantisi.
H metepeita poreia kapoion ek ton protagoniston den akyronei tin simasia ton praxeon tous ton MAi tou 68. Oi dikoi mas «epanastates» kai metepeita politikoi den kapileuftikan kapoies pragmatikes iroikes tous praxeis gia na eiselthoun ston politiko vio. «Thimithikan» iroikes tous praxeis metepeita gia na mas peisoun gia tin epastatikotita tous. (Entaxei, oxi oloi alla arketoi. Exaliu posous xorage to polytexneio? Olous autous pou dilonoun parontes sta gegonota? Xlomo mou fainetai).H pragmatikes epanastaseis den ginontai apo sygkekrimenous politikous xorous. alla apo aganaktismenous kai katapiesmenou laous. Deite tin stasti tou KK tis Galias stin arxi ton gegonoton. Tetoia paradeigmata mporoume na anaferoume polla, kai oxi mono gia ta KK.
Yperoxo synthima apo ekeinon ton MAi:
«DEn yparxoun epanastatikes idees,alla epanastatikes praxeis».
Afiermomeno ston Elliniko lao (tin pleiopsifia tou) o opoios opos egrapse kai enas filos sto blog tou «exei ginei epanastatis tis kareklas kai tou kafeneiiou» (an thymamai kala ta logia tou)
Kalo apogeuma.
@ giousurum,
Πράγματι, οι συζητήσεις για τον Μάη του ’68 δεν πρόκειται να σταματήσουν, καθώς μπορεί να μην έφερε κάποια ανατροπή, μετατόπισε όμως ολόκληρο το πολιτικό σκηνικό του Δυτικού Κόσμου προς τα αριστερά. Και -επιτέλους- έβγαλε τους μικρο/μεσο-αστούς (ή έστω τα παιδιά τους) στους δρόμους. Οι σημερινοί μικρο/μεσο-αστοί στην Ελλάδα, διαμαρτύρονται τη μια επειδή οι αγρότες κατέλαβαν την εθνική οδό και δεν πήγαν σαββατοκύριακο στο χωριό τους, την άλλη για τον… «κίνδυνο χολέρας» από την απεργία των σκουπιδιάρηδων (επειδή έτσι τους είπε η τηλεχειραγώγηση των δελτίων των 8, την άλλη έπεσε πανικός ότι δεν θα μπορούσαν να πάρουν λεφτά λόγω της απεργίας των εργαζομένων στην Τράπεζα της Ελλάδος -αλλά δεν άκουσα κανέναν να είχε πρόβλημα όλοι κάπου το άκουσαν, κάπου το διάβασαν, κ.ο.κ.) και δεν βλέπουν το χάλι τους που δουλεύουν σαν τα σκυλιά για να ταϊζουν κρατικούς προμηθευτές και τράπεζες…
Όσο για τους επαναστάτες της καρέκλας που έγραψες, αυτοί είναι τόσο γλειώδεις που τους θεωρώ χειρότερους κι από τον Γιόσκα Φίσερ που βομβάρδισε τη Σερβία, μιας κι αυτός έστω κι αν αμαύρωσε το παρελθόν του, τουλάχιστον τόλμησε κάποτε να παίοξει ξύλο με τα ματ (τα γερμανικά κιόλας…).